Historia

KatolickiRudyMarjusz · 2017-10-25 16:32:36

Szczęść Boże! Tu KatolickiRudyMarjusz chciałbym was poinformować, że szanowny 13 apostoł dał mi pozwolenie na prowadzenie koła historycznego. No to dobrze zaczynamy. Dla nas Chrześcijańskich Polaków ( nie dla tych pogan złowieszczych ) historia ma dla nas ważne miejsce w naszym życiu. Bo to historia daje nam do zrozumienia jak nasz naród wyglądał na przykład w 1000 roku lub nawet 186* roku albo i nawet w 1400 roku. My wiemy kiedy Polska wkroczyła na drogę Chrześcijańską - 966 rok - chrzest Polski bo to dzięki Historii o tym wiemy. Podobnie, że dzięki historii wiemy, że Polska jest krajem wyznający, że jesteśmy barankami Chrystusa, bo nasz kraj walczyło Boga, Honor i Ojczyzna. [sred]) Dam wam jeszcze jedną wskazówkę nawracajmy osoby niewierzące, żebyśmy z nimi cieszyli naszą historią i naszą piękną wiarą. Niech będzie pochwalony. Amen

W którym roku wybuchło powstanie listopadowe

29 listopada 1830 roku
15 listopada 1829 roku
18 stycznia 1864 roku

Ilość głosów: 2

W którym roku zwołano kongres wiedeński

1830
1814
1815

Ilość głosów: 2

W którym roku był podpisany pokój w Toruniu

1811
1410
1411

Ilość głosów: 2

Wyniki ankiety dostępne są wyłącznie dla zalogowanych użytkowników

KatolickiRudyMarjusz · 2017-10-30 18:54:54

Drodzy Katolicy czy wy kiedyś zastanawiliście się po co jest historia o to powody dlaczego historia jest ważna w życiu :
5 powodów, że Historia jest potrzebna w życiu
1. Ustalenie daty kiedy nasza parafia została utworzona
2. Ustalenie daty kiedy Karol Wojtyła został papieżem
3. Umiejętność prowadzenia kółka historycznego
4. Wiedza o historii naszego narodu, czyli Polaków
5. Popisaniem się wiedzą z historii naszej parafii przed Księdzem
Niech będzie pochwalony

Wiadomość dodana po 22 h 04 min 43 s:
Drodzy Katolicy dzisiaj porozwmawiamy o sejmie. Sejm Polski
1. Społeczeństwo w państwach średniowiecznej Europy miało charakter stanowy. Stanami społecznymi – różniącymi się od siebie przede wszystkim pozycją prawną – były: szlachta, duchowieństwo, mieszczanie i chłopi. Szlachta i duchowieństwo były stanami uprzywilejowanymi. Właśnie z ustrojem stanowym wiąże się geneza zgromadzeń stanowych o charakterze reprezentacyjnym. W organizacji europejskich zgromadzeń stanowych – kształtujących się od przełomu XII i XIII w. – występowały odrębności wynikające ze specyficznych cech poszczególnych krajów. Wyraża się to także w nazewnictwie zgromadzeń stanowych.

Pierwszym w dziejach Europy parlamentem był islandzki Althing, który zebrał się w 930 r. Następnie wymienia się Parlament zwołany w 1265 r. w Anglii, w którym wkrótce wyróżniono dwie izby (system bikameralny). We Francji król od 1302 r. zwoływał Stany Generalne (składające się z trzech izb). Pod koniec XIII w. został zwołany Sejm przez króla węgierskiego. W Hiszpanii od początku XIV w. ogólnopaństwowym parlamentem stały się Kortezy (składające się z trzech izb).

Polska należała do tych nielicznych krajów w Europie, gdzie parlament odgrywał szczególną rolę, gdyż Sejm w Polsce w największym stopniu przyczynił się do zespolenia losów narodu i państwa. Podobnie jak w innych państwach europejskich, Sejm polski jako organ przedstawicielski ukształtował się w toku procesu o charakterze ewolucyjnym. Szczególne znaczenie w tym procesie miał Sejm walny obradujący od stycznia 1493 r. w Piotrkowie. Wówczas powstał dwuizbowy parlament, składający się z Senatu (izba wyższa) i Izby Poselskiej (izba niższa). Sejm polski do upadku Pierwszej Rzeczypospolitej w 1795 r. pozostał wyłączną reprezentacją szlachty stanowiącej ok. 10% ogółu ludności kraju. W żadnym innym kraju europejskim stan uprzywilejowany nie był tak liczny.

Szeroki zakres kompetencji polskiego Senatu – wywodzącego się z rady królewskiej – zapewnił mu w pierwszych dziesięcioleciach XVI w. przewagę nad Izbą Poselską składającą się z posłów wybieranych na sejmikach. Od połowy XVI w. Izba Poselska stała się reprezentacją polityczną średniej szlachty. Każda z izb stanowiła odrębny „stan sejmujący”. Także król był jednoosobowym „stanem sejmującym” (do 1791 r.). Charakterystyczna dla Polski stała się konstrukcja „trzech stanów sejmujących”. Stan ten utrwaliła unia realna między Królestwem Polskim a Wielkim Księstwem Litewskim z lipca 1569 r. Odtąd najważniejszymi – wspólnymi – organami państwa pod nazwą Rzeczpospolita Polska (Rzeczpospolita Obojga Narodów) byli król i Sejm.

Do połowy XVII w. Sejm polski funkcjonował prawidłowo, niemniej rygorystyczne stosowanie zasady jednomyślności wywołało z czasem negatywne skutki. Konsekwencją stosowania tej zasady stało się liberum veto, to jest nieskrępowane prawo posła do sprzeciwu, co skutkowało coraz częściej zrywanymi Sejmami. W ocenie tej praktyki należy jednak zachować właściwą proporcję. W okresach kryzysu ustrojowego i politycznego Sejm polski – obdarzony rozległymi kompetencjami – przestawał spełniać swoją rolę i tracił autorytet, ale kryzys polskiego parlamentaryzmu został w poważnej mierze przezwyciężony za panowania króla Stanisława Augusta Poniatowskiego (1764–1795). Sejm przeprowadził wtedy reformy ustrojowe, o czym świadczy ustawodawstwo Sejmu Wielkiego (1788–1792). Największym jego osiągnięciem było uchwalenie 3 maja 1791 r. pierwszej pełnej, pisanej i nowoczesnej ustawy zasadniczej Polski pod nazwą Ustawa Rządowa. Jej postanowienia zapewniły dominację Izby Poselskiej kosztem Senatu. Nie ulega wątpliwości, iż w okresie Pierwszej Rzeczypospolitej najważniejszą rolę w życiu publicznym odegrał Sejm. Dowodzi tego także obliczenie, iż czas obrad sejmowych między rokiem 1493 a 1793 wynosił aż 44 lata.

2. Po upadku Polski w 1795 r. przerwana została ciągłość polskich instytucji parlamentarnych. We wszystkich formach państwowości polskiej doby porozbiorowej (1795–1918) oktrojowane przez obcych władców akty konstytucyjne określiły pozycję ustrojową parlamentów. Uzyskały one ograniczone uprawnienia, a ich skład wyłaniano na podstawie cenzusowego prawa wyborczego. Organizacja parlamentów opierała się w większym stopniu na obcych regulacjach prawnych, a tylko w ograniczonym stopniu uwzględniono polską tradycję ustrojową. Dwuizbowy Sejm złożony z Senatu (izba wyższa) i Izby Poselskiej (izba niższa) powołano w Księstwie Warszawskim (1807–1815) i Królestwie Polskim (1815–1830). Szczególną rolę odegrał Sejm Powstańczy (1831) jako najwyższy organ suwerennego na krótko Królestwa Polskiego. Na obszarze Wolnego Miasta Krakowa (1815-1846) utworzono jednoizbowe Zgromadzenie Reprezentantów. W latach 1827–1845 zbierał się także jednoizbowy Sejm prowincjonalny Wielkiego Księstwa Poznańskiego. W II połowie XIX w. jedynie w Galicji doby autonomicznej (1861–1914) utworzony został jednoizbowy Sejm Krajowy, który odegrał pozytywną rolę w rozwoju polskich instytucji narodowych.

Od II połowy XIX w. Polacy wchodzili do składu parlamentów państw zaborczych tworząc w nich koła polskie. Polscy posłowie wybierani byli do pruskiego Landtagu (od 1848 r.), a następnie Reichstagu II Rzeszy (od 1871 r.). Byli też członkami austriackiej Rady Państwa (od 1867 r.). Polacy weszli również (od 1906 r.) do rosyjskiej Dumy Państwowej (izba niższa) i Rady Państwa (izba wyższa).

3. Odrodzona po I wojnie światowej Polska była państwem suwerennym i stanowiła faktyczną kontynuację dawnej Rzeczypospolitej. Zwołanie parlamentu – na podstawie demokratycznej ordynacji wyborczej z 1918 r. – stanowiło symbol ostatecznego odzyskania niepodległości, co dobitnie wyrażały słowa Macieja Rataja: „jest Polska, jest Sejm”. Wybrany w 1919 r. Sejm Ustawodawczy był konstytuantą. Jego uchwała z 20 lutego 1919 r., która przeszła do historii jako Mała Konstytucja, proklamowała zasadę suwerenności Sejmu. W dniu 17 marca 1921 r. uchwalono pierwszą ustawę zasadniczą Polski Niepodległej: Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej (zwaną potem Konstytucją Marcową). Była to jedna z najbardziej demokratycznych konstytucji europejskich po zakończeniu I wojny światowej. Ustrój Polski oparto na zasadzie trójpodziału władz. Przywrócono dwuizbowy parlament składający się z Sejmu i Senatu (o nierównorzędnej pozycji). Postanowienia aktu z 1921 r. zapewniły Sejmowi dominację w systemie organów państwowych kosztem organów władzy wykonawczej. Próba wzmocnienia pozycji tych organów w 1926 r. (Nowela sierpniowa) okazała się ograniczona. W następstwie tego przystąpiono do prac nad nową ustawą zasadniczą. W dniu 23 kwietnia 1935 r. Prezydent Rzeczypospolitej podpisał tekst Ustawy Konstytucyjnej (zwanej potocznie Konstytucją Kwietniową) zapewniającej mu dominację w państwie. W obrębie organów władzy ustawodawczej – po raz drugi w dziejach Polski – przewagę uzyskał Senat kosztem Sejmu.

W dniu 2 września 1939 r. odbyło się ostatnie posiedzenie Sejmu, na którym zadeklarowano gotowość do walki z najeźdźcą. Dnia 2 listopada 1939 r. Prezydent rozwiązał Sejm i Senat, które miały wznowić swoją działalność w ciągu dwóch miesięcy po zakończeniu wojny, do czego w praktyce nie doszło. Ciągłość funkcjonowania instytucji państwowych w stanie podwójnej okupacji wojennej zapewnił Prezydent Rzeczypospolitej na podstawie postanowień Konstytucji Kwietniowej. Jedynym organem, którego działalność nie została wznowiona po utworzeniu legalnych władz polskich na uchodźstwie, był parlament. Prezydent ograniczył się do utworzenia Rady Narodowej (1939–1945), traktowanej jako namiastka parlamentu na emigracji. Natomiast w Kraju powołano Radę Jedności Narodowej działającą w latach 1944–1945 w charakterze parlamentu Polskiego Państwa Podziemnego. Jest to moment kończący dzieje Drugiej Rzeczypospolitej, trwające od 1918 r.

4. Po zakończeniu II wojny światowej Polska weszła w skład bloku (obozu) wschodniego, znajdującego się w strefie wpływów radzieckich. Z tym wiąże się proces tworzenia państwa nowego typu, określanego jako Polska Ludowa (1944–1989). Krajowa Rada Narodowa – obok innych funkcji – była konspiracyjnym tymczasowym parlamentem. Manifest Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z 22 lipca 1944 r., będący niewątpliwie najważniejszym aktem programowym Polski Ludowej, zawierał zapowiedź zwołania Sejmu Ustawodawczego jako konstytuanty, działającego w oparciu o podstawowe zasady Konstytucji Marcowej. Na podstawie sfałszowanych wyników referendum z 30 czerwca 1946 r. zlikwidowano Senat. Wybory do Sejmu Ustawodawczego zostały także sfałszowane. Uchwalona 19 lutego 1947 r. Mała Konstytucja formalnie przyjęła zasadę trójpodziału władz. Uchwalona 22 lipca 1952 r. Konstytucja Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej – będąca polską wersją radzieckiej konstytucji stalinowskiej z 1936 r. – w miejsce zasady trójpodziału władz wprowadziła zasadę jednolitej władzy państwowej. Konstytucja kreowała jednoizbowy Sejm jako nominalnie najwyższy organ władzy państwowej. Akt ten usankcjonował system rad narodowych – tworzonych od 1944 r. – jako terenowych organów przedstawicielskich. Zarówno skład Sejmu, jak i rad narodowych, nie pochodził z demokratycznych wyborów. Wymaga wyraźnego podkreślenia fakt, iż w okresie Polski Ludowej Sejm nie był głównym dysponentem władzy politycznej. W praktyce była ona sprawowana przez organy kierownicze partii rządzącej, którą była Polska Zjednoczona Partia Robotnicza. Przeważa krytyczna ocena działalności Sejmu I–IX kadencji. Jedynie w ograniczonym zakresie i na krótko następowało pewne wzmocnienie pozycji Sejmu.

5. W następstwie przemian wewnętrznych w latach 80. XX w. doszło do obrad „okrągłego stołu”, które zakończyły się podpisaniem słynnych Porozumień z 5 kwietnia 1989 r., zapoczątkowujących transformację ustrojową Polski o charakterze ewolucyjnym w warunkach ponownie odzyskanej niepodległości. Stanowisko w sprawie reform politycznych z 5 kwietnia 1989 r. stało się podstawą nowelizacji konstytucji z 7 kwietnia. Akt ten przywracał urząd Prezydenta oraz Senat wybierany w wolnych i demokratycznych wyborach. Natomiast w wyborach do Sejmu opozycji przyznano możliwość ubiegania się o mandaty w ramach 35% miejsc, co przesądziło, że wybory „kontraktowe” nie mogły być w pełni demokratyczne. Określono rolę Sejmu (izba pierwsza), który uzyskał pozycję nadrzędną wobec Senatu (izba druga). Powstało nadto Zgromadzenie Narodowe jako forma połączonych obrad Sejmu i Senatu w celu wyboru Prezydenta PRL. Deklaracja Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” zawierała zapowiedź rychłego uchwalenia nowej, demokratycznej ustawy zasadniczej oraz ordynacji wyborczej. W rezultacie sukcesu opozycji demokratycznej w wyborach parlamentarnych do Sejmu i Senatu, przeprowadzono gruntowne reformy ustrojowe poprzez uchwalenie nowelizacji konstytucji w dniu 29 grudnia 1989 r. W tym akcie Rzeczpospolitą Polską określono jako demokratyczne państwo prawne. Wobec przedłużającego się prowizorium konstytucyjnego zdecydowano się na przyjęcie regulacji tymczasowej w postaci Małej Konstytucji podpisanej przez Prezydenta 17 października 1992 r. Akt ten regulował przede wszystkim stosunki między władzą wykonawczą i ustawodawczą na podstawie zasady trójpodziału władz. Utrzymano dwuizbowość parlamentu.

W wyniku wieloletnich prac projektodawczych Zgromadzenie Narodowe uchwaliło nową ustawę zasadniczą w dniu 2 kwietnia 1997 r. Z dniem 17 października 1997 r. Konstytucja Trzeciej Rzeczypospolitej weszła w życie. Akt ten wprowadził w Polsce zracjonalizowany system parlamentarno-gabinetowy, określił pozycję ustrojową Sejmu i Senatu, nie stosując nazwy parlament. Przyjęto w nim model trójpodziału władzy, który zakłada równowagę władzy ustawodawczej i wykonawczej. Obie izby parlamentu są samodzielnymi i niezależnymi od siebie organami z własnymi uprawnieniami. Konstytucja utrzymała zasadę dwuizbowości władzy ustawodawczej. Sejm i Senat w połączonym składzie funkcjonują jako Zgromadzenie Narodowe. Nowa ustawa zasadnicza przyznała Sejmowi bardzo szeroki zakres kompetencji, natomiast ograniczone uprawnienia uzyskał Senat.

Ogłoszenie

#1 2017-10-25 16:32:36

Historia

#2 2017-10-30 18:54:54

Odp: Historia

Stopka